กู

ภาษาไทย[แก้ไข]

จากภาษาไทดั้งเดิม *kuːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ກູ (กู), ภาษาจ้วง gou/gu, อาจมาจากภาษาจีนโบราณ 孤 แม่ทัพ ฮ่องเต่ ชั่นผู้นำเรียกตนเองว่า gu 孤

การแบ่งพยางค์		กู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	guu
	ราชบัณฑิตยสภา	ku
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kuː˧/

กู

สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม

บุรุษ	พจน์	สรรพนาม
ที่หนึ่ง
	เอกพจน์	กู, ฃ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	รา (รวมบุคคลที่สอง), เผือ (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
	พหูพจน์	เรา (รวมบุคคลที่สอง), ตู (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
ที่สอง
	เอกพจน์	มึง, เจ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	เขือ
	พหูพจน์	สู
ที่สาม
	เอกพจน์	มัน, เพื่อน (สุภาพ)
	ทวิพจน์	ขา
	พหูพจน์	เฃา