ขา

ดูเพิ่ม: ขำ, ข่า, และ ข้า

ภาษาไทย

วิกิพีเดียภาษาไทยมีบทความเกี่ยวกับ:

ขา

การแบ่งพยางค์		ขา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǎa
	ราชบัณฑิตยสภา	kha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰaː˩˩˦/^{(สัมผัส)}

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *qaːᴬ¹, จากไทดั้งเดิม *p.qaːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨡᩣ (ขา), ลาว ຂາ (ขา), ไทลื้อ ᦃᦱ (ฃา), ไทใหญ่ ၶႃ (ขา), อาหม 𑜁𑜡 (ขา), ปู้อี gal, จ้วง ga, ภาษาจ้วงใต้ ka; เทียบจีนเก่า ข้อผิดพลาด Lua ใน มอดูล:och-pron บรรทัดที่ 56: attempt to call upvalue 'safe_require' (a nil value), กลุ่มภาษาหมิ่น 跤 (“ขา; เท้า”), ออสโตรนีเซียนดั้งเดิม *paqa (“ต้นขา”)

ขา (คำลักษณนาม ข้าง หรือ คู่)

อวัยวะ

บุคคล, คน (ใช้คู่กับคำชี้เฉพาะ เช่น ขานี้ ขานั้น)^[1]
ขานี้อยู่แต่บ้าน ชวนไปไหนก็ไม่ไป

ร่วมเชื้อสายกับภาษาจ้วงใต้ ha (คำสุภาพ)

ขา

สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม

บุรุษ	พจน์	สรรพนาม
ที่หนึ่ง
	เอกพจน์	กู, ฃ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	รา (รวมบุคคลที่สอง), เผือ (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
	พหูพจน์	เรา (รวมบุคคลที่สอง), ตู (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
ที่สอง
	เอกพจน์	มึง, เจ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	เขือ
	พหูพจน์	สู
ที่สาม
	เอกพจน์	มัน, เพื่อน (สุภาพ)
	ทวิพจน์	ขา
	พหูพจน์	เฃา

ขา

↑ ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 21.