รา

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		รา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	raa
	ราชบัณฑิตยสภา	ra
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/raː˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

คำนาม

รา

1. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด
2. ไม้จีมเสาที่ปากหลุมซึ่งยังไม่ได้กลบดินเพื่อกันไม่ให้โอนเอน เรียกว่า ราคอเสา

รากศัพท์ 2

คำนาม

รา

1. ชื่อเรียกสิ่งมีชีวิตที่มีโครงสร้างไม่ซับซ้อน ไม่มีคลอโรฟิลล์ ส่วนมากเจริญเป็นเส้นใย แบ่งเป็น 2 พวก คือ ราเมือก และ ราแท้ แพร่พันธุ์โดยสปอร์ อาศัยอยู่บนซากของพืชหรือสัตว์ ขึ้นเบียนหรืออยู่ร่วมกับพืชอื่นก็มี

รากศัพท์ 3

คำกริยา

รา (คำอาการนาม การรา)

1. ค่อย ๆ เลิกไป

   รากันไป

2. (ล้าสมัย) น้อยลง, อ่อนลง

   ไฟราดับไปเอง

รากศัพท์ 4

คำอนุภาค

รา

1. (โบราณ, ร้อยกรอง) คำชวนอีกฝ่ายหนึ่งให้กระทำตาม

   ไปเถิดรา

รากศัพท์ 5

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *raːᴬ²; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩁᩣ (รา), ภาษาเขิน ᩁᩣ (รา), ภาษาลาว ຮາ (ฮา), ภาษาไทลื้อ ᦣᦱ (ฮา), ภาษาไทใหญ่ ႁႃး (ห๊า), ภาษาไทใต้คง ᥞᥣᥰ (ห๊า), ภาษาอาหม 𑜍𑜠 (ระ), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง raz

คำสรรพนาม

รา

1. (โบราณ) เราทั้งคู่, เขาทั้งคู่, ในคำว่า สองรา, ต่อมาใช้หมายถึงเกิน 2 ก็ได้

   เร่งหาประกันมาทันใด ผู้คุมเหวยรับไว้ทั้งสามรา

   (ขุนช้างขุนแผน)

ดูเพิ่ม

สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม

บุรุษ	พจน์	สรรพนาม
ที่หนึ่ง
	เอกพจน์	กู, ฃ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	รา (รวมบุคคลที่สอง), เผือ (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
	พหูพจน์	เรา (รวมบุคคลที่สอง), ตู (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
ที่สอง
	เอกพจน์	มึง, เจ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	เขือ
	พหูพจน์	สู
ที่สาม
	เอกพจน์	มัน, เพื่อน (สุภาพ)
	ทวิพจน์	ขา
	พหูพจน์	เฃา