พื้น

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาจีนยุคกลาง 本 (MC puən^X); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພື້ນ (พื้น), ภาษาไทลื้อ ᦗᦹᧃᧉ (พื้น), ภาษาไทใหญ่ ပိုၼ်ႉ (ปึ๎น), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜤𑜃𑜫 (ปึน์)

การออกเสียง

พยางค์	พื้น
สัทอักษรสากล	/pʰɯːn˦˥/

คำนาม

พื้น

1. ส่วนราบด้านหน้าของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น

   พื้นเรือน

2. แถบ, แถว, ถิ่น

   คนพื้นนี้

คำประสม

• พื้นบ้าน

คำแปลภาษาอื่น

• ฟินแลนด์: lattia
• อังกฤษ: floor

ดูเพิ่ม

• พื้น ๆ