ปึ๊ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากแต้จิ๋ว 本 (beng2); ร่วมรากกับ พื้น

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปึ๊ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpʉ́ng
	ราชบัณฑิตยสภา	pueng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pɯŋ˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

ปึ๊ง

1. (ภาษาปาก) กระดาษหรือแผ่นอย่างอื่นที่วางทับกันจนหนาอย่างกับเล่มหนังสือ

   ปึ๊งข้อสอบ

   มีเงินเป็นปึ๊ง