แผ่น

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *pʰɛːnᴮ¹, จากภาษาจีนยุคกลาง 片 (MC pʰenH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨹᩯ᩠᩵ᨶ (แผ่น), ภาษาลาว ແຜ່ນ (แผ่น), ภาษาไทดำ ꪵꪠ꪿ꪙ (แฝ่น), ภาษาไทใหญ่ ၽႅၼ်ႇ (แผ่น), ภาษาไทใต้คง ᥚᥦᥢᥱ (แผ่น), ภาษาอาหม 𑜇𑜢𑜐𑜫 (ผิญ์), ภาษาปักษ์ใต้ แพ่น

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		แผ็่น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pɛ̀n
	ราชบัณฑิตยสภา	phaen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰɛn˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

แผ่น

1. สิ่งที่มีลักษณะแบน ๆ อย่างกระดาษหรือกระดาน

   แผ่นกระดาษ

   แผ่นกระดาน

คำลักษณนาม

แผ่น

1. ลักษณนามใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะเช่นนั้น

   กระดาษแผ่นหนึ่ง

   กระดาน 2 แผ่น

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pʰɛn˨˩/

คำนาม

แผ่น (ต้องการถอดอักษร)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨹᩯ᩠᩵ᨶ (แผ่น)

ภาษาปักษ์ใต้

รูปแบบอื่น

• แพ้น
• แพ่น

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /pʰɛːn˦˥/
• คำอ่านภาษาไทย:แพ้น

คำนาม

แผ่น

1. แผ่น