เลิก
ภาษาไทย
[แก้ไข]รูปแบบอื่น
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากเขมรกลาง លើក (เลิก, “ยกขึ้น”); ร่วมเชื้อสายกับเขมร លើក (เลิก), ลาว ເລີກ (เลีก), คำเมือง ᩃᩮᩥ᩠ᨠ (เลิก)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | เลิก | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | lə̂ək |
| ราชบัณฑิตยสภา | loek | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /lɤːk̚˥˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]เลิก (คำอาการนาม การเลิก)
- (ล้าสมัย) ยกหรือเปิดสิ่งที่ปูลาดหรือคลุมอยู่เป็นต้น
- เลิกเสื่อ
- เลิกผ้าคลุม
- นอนไม่เรียบร้อย ผ้านุ่งเลิกสูงขึ้นไป
- เพิกถอนสิ่งที่เคยปฏิบัติมา
- เลิกทาส
- เลิกประเพณีหมอบคลาน
- เลิกกินหมาก
- เลิกสัมปทานป่าไม้
- ผัวเมียเลิกกัน
- สิ้นสุดลงชั่วคราวหรือตลอดไป
- โรงเรียนเลิกแล้วกลับบ้าน
- เลิกเรียนเพราะจบชั้นสูงสุดแล้ว
- เมื่อก่อนเป็นนักแสดงเดี๋ยวนี้เลิกแล้ว
- หยุด, งดกระทำสิ่งซึ่งกำลังทำอยู่
- เลิกพูด
- เลิกกิน
- เลิกเล่น