ได้

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɗajᶜ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ໄດ້ (ได้), ภาษาไทลื้อ ᦺᦡᧉ (ได้), ภาษาไทใหญ่ လႆႈ (ไล้), ภาษาจ้วง ndaej; เทียบภาษาสุ่ย qdyais, ภาษาต้งใต้ lis, ภาษาไหลดั้งเดิม *ɗɯ

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ด้าย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dâai
	ราชบัณฑิตยสภา	dai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/daːj˥˩/
คำพ้องเสียง แก้ไข		ด้าย

คำกริยา

ได้ (คำอาการนาม การได้)

1. รับมาหรือตกมาเป็นของตัว

   ได้เงิน

   ได้ลูก

   ได้แผล

คำอนุภาค

ได้

1. ใช้ประกอบท้ายคำกริยามีความหมายต่าง ๆ แล้วแต่ความแวดล้อม คือ
   1. อาจ, สามารถ เช่น เดินได้, เขียนได้
   2. สำเร็จผล เช่น สอบได้
   3. อนุญาต เช่น ลงมือกินได้, ไปได้
2. (ไวยากรณ์) คำช่วยกริยาบอกอดีต

   ได้กิน

   ได้ไป

คำเกี่ยวข้อง

ได้กลิ่น ได้กัน ได้การ ได้แก่ ได้แกงเทน้ำพริก ได้ข่าว ได้ความ ได้คิด ได้คืบจะเอาศอก ได้จังหวะ ได้ใจ

ได้ฉาก ได้ช่อง ได้ชื่อ ได้ดิบได้ดี ได้ตัว ได้ท่า ได้ท้าย ได้ที ได้ที่ ได้ทีขี่แพะไล่ ได้เปรียบ

ได้ยิน ได้ราคา ได้รูป ได้เรื่อง ได้ฤกษ์ ได้ลงคอ ได้เวลา ได้สติ ได้ส่วน, ได้ส่วนสัด ได้เสีย ได้เสียกัน

ได้หน้า ได้หน้าลืมหลัง ได้อย่างเสียอย่าง กล้าได้กล้าเสีย ก็ได้ เข้าไหนเข้าได้ เงินได้ จนได้ เจ็บไข้ได้ป่วย ที่ไหนได้ ไปวัดไปวาได้

พอได้ ไม่ได้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ผลพลอยได้ รายได้ วัตถุพลอยได้ ส่วนได้ส่วนเสีย อะไรก็ได้ อ่านออกเขียนได้