เจ้า
เนื้อหา
ภาษาไทย[แก้]
รากศัพท์ 1[แก้]
จากภาษาจีนยุคกลาง 主 (MC t͡ɕɨoX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຈົ້າ (เจ็้า), ภาษาไทลื้อ ᦈᧁᧉ (จั้ว), ภาษาไทใหญ่ ၸဝ်ႈ (จ้ว)
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | จ้าว |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /t͡ɕaːw˥˩/ |
คำนาม[แก้]
เจ้า
- ผู้เป็นใหญ่, ผู้เป็นหัวหน้า
-
เจ้านคร
-
- เชื้อสายของพระมหากษัตริย์นับตั้งแต่ชั้นหม่อมเจ้าขึ้นไป และผู้ได้รับสถาปนาอิสริยยศขึ้นเป็นเจ้า, บางแห่งหมายถึงกษัตริย์ก็มี
-
เจ้ากรุงจีน
-
- คำนำหน้าชื่อเพื่อแสดงว่าเป็นเชื้อสายเจ้านายฝ่ายเหนือ
-
เจ้าดวงเดือน
-
- (โบราณ, ภาษาปาก) คำนำหน้าพระนามของพระอนุวงศ์ชั้นหม่อมเจ้า
-
เจ้าต๋ง
- หม่อมเจ้า...ปราโมช
-
- ผู้เป็นเจ้าของ
-
เจ้าทรัพย์
-
เจ้าหนี้
-
- ผู้ชำนาญ
-
เจ้าปัญญา
-
เจ้าความคิด
-
เจ้าบทเจ้ากลอน
-
- มักใช้เติมท้ายคำเรียกผู้ที่นับถือ
-
พระพุทธเจ้า
-
เทพเจ้า
-
- เทพารักษ์
-
เจ้าพ่อหลักเมือง
-
รากศัพท์ 2[แก้]
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | เจ้า |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /t͡ɕaw˥˩/ |
คำสรรพนาม[แก้]
เจ้า
- คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย สำหรับผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อยอย่างสุภาพหรือเอ็นดู, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 2
-
เจ้ามานี่
-
- คำใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3, มักใช้เข้าคู่กับคำ นั่น เป็น เจ้านั่น
-
เจ้านั่นจะไปด้วยหรือเปล่า
-
คำนาม[แก้]
เจ้า
รากศัพท์ 3[แก้]
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | จ้าว |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /t͡ɕaːw˥˩/ |
คำนาม[แก้]
เจ้า
คำลักษณนาม[แก้]
เจ้า
ดูเพิ่ม[แก้]
สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม
ภาษาอีสาน[แก้]
คำสรรพนาม[แก้]
เจ้า
