เจ้า

ภาษาไทย

รากศัพท์ 1

จากภาษาจีนยุคกลาง 主 (MC t͡ɕɨo^X); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຈົ້າ (เจ็้า), ภาษาไทลื้อ ᦈᧁᧉ (เจ้า), ภาษาไทดำ ꪹꪊ꫁ꪱ (เจ้า), ภาษาไทใหญ่ ၸဝ်ႈ (จ้ว), ภาษาอาหม 𑜋𑜈𑜫 (จว์) หรือ 𑜋𑜨𑜧 (จอ̂ว์)

รูปแบบอื่น

• (ล้าสมัย) จ้าว

การออกเสียง

พยางค์	จ้าว
สัทอักษรสากล	/t͡ɕaːw˥˩/

คำนาม

เจ้า

1. ผู้เป็นใหญ่, ผู้เป็นหัวหน้า

   เจ้านคร

2. เชื้อสายของพระมหากษัตริย์นับตั้งแต่ชั้นหม่อมเจ้าขึ้นไป และผู้ได้รับสถาปนาอิสริยยศขึ้นเป็นเจ้า, บางแห่งหมายถึงกษัตริย์ก็มี

   เจ้ากรุงจีน

3. คำนำหน้าชื่อเพื่อแสดงว่าเป็นเชื้อสายเจ้านายฝ่ายเหนือ

   เจ้าดวงเดือน

4. (โบราณ, ภาษาปาก) คำนำหน้าพระนามของพระอนุวงศ์ชั้นหม่อมเจ้า

   เจ้าต๋ง

   หม่อมเจ้า...ปราโมช

5. ผู้เป็นเจ้าของ

   เจ้าทรัพย์

   เจ้าหนี้

6. ผู้ชำนาญ

   เจ้าปัญญา

   เจ้าความคิด

   เจ้าบทเจ้ากลอน

7. มักใช้เติมท้ายคำเรียกผู้ที่นับถือ

   พระพุทธเจ้า

   เทพเจ้า

8. เทพารักษ์

   เจ้าพ่อหลักเมือง

รากศัพท์ 2

การออกเสียง

พยางค์	เจ้า
สัทอักษรสากล	/t͡ɕaw˥˩/

คำสรรพนาม

เจ้า

1. คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย สำหรับผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อยอย่างสุภาพหรือเอ็นดู, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 2

   เจ้ามานี่

2. คำใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3, มักใช้เข้าคู่กับคำ นั่น เป็น เจ้านั่น

   เจ้านั่นจะไปด้วยหรือเปล่า

คำนาม

เจ้า

1. คำนำหน้าที่ผู้ใหญ่เรียกเด็กหรือผู้น้อย

   เจ้าหนู

   เจ้าแดง

   เจ้านี่

รากศัพท์ 3

การออกเสียง

พยางค์	จ้าว
สัทอักษรสากล	/t͡ɕaːw˥˩/

คำนาม

เจ้า

1. ผู้ค้าขายสิ่งของต่าง ๆ

   เจ้าผัก

   เจ้าปลา

คำลักษณนาม

เจ้า

1. ลักษณนามหมายความว่า ราย

   มีผู้มาติดต่อ 3 เจ้า

ดูเพิ่ม

สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม

บุรุษ	พจน์	สรรพนาม
ที่หนึ่ง
	เอกพจน์	กู, ฃ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	รา (รวมบุคคลที่สอง), เผือ (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
	พหูพจน์	เรา (รวมบุคคลที่สอง), ตู (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
ที่สอง
	เอกพจน์	มึง, เจ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	เขือ
	พหูพจน์	สู
ที่สาม
	เอกพจน์	มัน, เพื่อน (สุภาพ)
	ทวิพจน์	ขา
	พหูพจน์	เฃา

ภาษาอีสาน

คำสรรพนาม

เจ้า

1. อีกรูปหนึ่งของ เจ่า

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• /t͡ɕaːw˥˧/

คำอนุภาค

เจ้า

1. ค่ะ