เจ้า
จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ภาษาไทย[แก้]
รากศัพท์ 1[แก้]
จากภาษาจีนยุคกลาง 主 (MC t͡ɕɨoX); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຈົ້າ (เจ็้า), ภาษาไทลื้อ ᦈᧁᧉ (จั้ว), ภาษาไทใหญ่ ၸဝ်ႈ (จ้ว)
การออกเสียง[แก้]
| เสียงอ่านแบบไทย | จ้าว |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /t͡ɕaːw˥˩/ |
คำนาม[แก้]
เจ้า
- ผู้เป็นใหญ่, ผู้เป็นหัวหน้า
- เจ้านคร
- เชื้อสายของพระมหากษัตริย์นับตั้งแต่ชั้นหม่อมเจ้าขึ้นไป และผู้ได้รับสถาปนาอิสริยยศขึ้นเป็นเจ้า, บางแห่งหมายถึงกษัตริย์ก็มี
- เจ้ากรุงจีน
- คำนำหน้าชื่อเพื่อแสดงว่าเป็นเชื้อสายเจ้านายฝ่ายเหนือ
- เจ้าดวงเดือน
- (โบราณ, ภาษาปาก) คำนำหน้าพระนามของพระอนุวงศ์ชั้นหม่อมเจ้า
- เจ้าต๋ง
- หม่อมเจ้า...ปราโมช
- เจ้าต๋ง
- ผู้เป็นเจ้าของ
- เจ้าทรัพย์
- เจ้าหนี้
- ผู้ชำนาญ
- เจ้าปัญญา
- เจ้าความคิด
- เจ้าบทเจ้ากลอน
- มักใช้เติมท้ายคำเรียกผู้ที่นับถือ
- พระพุทธเจ้า
- เทพเจ้า
- เทพารักษ์
- เจ้าพ่อหลักเมือง
รากศัพท์ 2[แก้]
การออกเสียง[แก้]
| เสียงอ่านแบบไทย | เจ้า |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /t͡ɕaw˥˩/ |
คำสรรพนาม[แก้]
เจ้า
- คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย สำหรับผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อยอย่างสุภาพหรือเอ็นดู, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 2
- เจ้ามานี่
- คำใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3, มักใช้เข้าคู่กับคำ นั่น เป็น เจ้านั่น
- เจ้านั่นจะไปด้วยหรือเปล่า
คำนาม[แก้]
เจ้า
รากศัพท์ 3[แก้]
การออกเสียง[แก้]
| เสียงอ่านแบบไทย | จ้าว |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /t͡ɕaːw˥˩/ |
คำนาม[แก้]
เจ้า
คำลักษณนาม[แก้]
เจ้า
ดูเพิ่ม[แก้]
สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม
ภาษาอีสาน[แก้]
คำสรรพนาม[แก้]
เจ้า
