เจ้า
จาก วิกิพจนานุกรม ที่เก็บคำศัพท์เสรี
เนื้อหา
ภาษาไทย[แก้]
การออกเสียง[แก้]
- สัทอักษรสากล: [t͡ɕäːw˥˩]
- คำอ่านภาษาไทย: จ้าว (คำนามยกเว้นความหมายที่ 8)
- สัทอักษรสากล: [t͡ɕäw˥˩]
- คำอ่านภาษาไทย: เจ้า (คำนามความหมายที่ 8, คำสรรพนาม)
คำนาม[แก้]
เจ้า
- ผู้เป็นใหญ่, ผู้เป็นหัวหน้า
เจ้านคร
- เชื้อสายของกษัตริย์นับตั้งแต่ชั้นหม่อมเจ้าขึ้นไป, บางแห่งหมายถึงพระเจ้าแผ่นดินก็มี
- เจ้ากรุงจีน
- ผู้เป็นเจ้าของ
- เจ้าทรัพย์
- เจ้าหนี้
- ผู้ชำนาญ
- เจ้าปัญญา
- เจ้าความคิด
- เจ้าบทเจ้ากลอน
- มักใช้เติมท้ายคำเรียกผู้ที่นับถือ
- พระพุทธเจ้า
- เทพเจ้า
- เทพารักษ์
- เจ้าพ่อหลักเมือง
- คำนำหน้าชื่อเพื่อแสดงว่าเป็นเชื้อสายเจ้านายฝ่ายเหนือ
- เจ้าดวงเดือน
- คำนำหน้าที่ผู้ใหญ่เรียกเด็กหรือผู้น้อย
- เจ้าหนู
- เจ้าแดง
- เจ้านี่
- ผู้ค้าขายสิ่งของต่าง ๆ
- เจ้าผัก
- เจ้าปลา
- ลักษณนามหมายความว่า ราย
- มีผู้มาติดต่อ 3 เจ้า
คำสรรพนาม[แก้]
เจ้า
- คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย สำหรับผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อยอย่างสุภาพหรือเอ็นดู, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 2
- เจ้ามานี่
- คำใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3, มักใช้เข้าคู่กับคำ นั่น เป็น เจ้านั่น
- เจ้านั่นจะไปด้วยหรือเปล่า
ดูด้วย[แก้]
สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม
| "เจ้า"ในรูปอักษรไทใหญ่ | |||
 |
|||
ภาษาไทใหญ่[แก้]
คำนาม[แก้]
อักษรไทย[แก้]
เจ้า
- เจ้า
ภาษาอีสาน[แก้]
คำสรรพนาม[แก้]
เจ้า
