มัน
ภาษาไทย[แก้ไข]
รูปแบบอื่น[แก้ไข]
- (เลิกใช้) มนน
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | มัน | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | man |
ราชบัณฑิตยสภา | man | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /man˧/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง | มันส์ |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (“พืชมีหัวใช้เป็นอาหาร”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทลื้อ ᦙᧃ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์), ภาษาจ้วง maenz
คำนาม[แก้ไข]
มัน (คำลักษณนาม หัว)
คำประสม[แก้ไข]
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (“ไข; ไขมัน”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์), ภาษาจ้วง maenz; เทียบภาษาเบดั้งเดิม *maːnᴬ²
คำนาม[แก้ไข]
มัน
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
มัน (คำอาการนาม ความมัน)
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (“สรรพนามบุรุษที่ 3 เอกพจน์”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน มัน, ภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทดำ ꪣꪽ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง minz/mwnz, ภาษาจ้วง minz/faenz
คำสรรพนาม[แก้ไข]
มัน
- คำใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง สำหรับผู้ใหญ่เรียกผู้น้อย มีเด็กเป็นต้นตามสถานะที่ควร สำหรับเรียกผู้อื่นอย่างไม่ยกย่อง และสำหรับเรียกสัตว์หรือสิ่งอื่นทั่ว ๆ ไปตามที่ควร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3
ดูเพิ่ม[แก้ไข]
รากศัพท์ 4[แก้ไข]
คำกริยา[แก้ไข]
มัน (คำอาการนาม การมัน or ความมัน)
- เพลิน, ถูกอกถูกใจ, ออกรสออกชาติ
- เกาเสียมัน
ดูเพิ่ม[แก้ไข]
- สัมผัส:ภาษาไทย/an
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม หัว
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- คำคุณศัพท์ภาษาไทย
- คำสรรพนามภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย