มัน

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์มัน
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงman
ราชบัณฑิตยสภาman
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/man˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียงมันส์

รากศัพท์ 1[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (พืชมีหัวใช้เป็นอาหาร); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทลื้อ ᦙᧃ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์), ภาษาจ้วง maenz

คำนาม[แก้ไข]

มัน (คำลักษณนาม หัว)

  1. ชื่อเรียกไม้เถาหรือไม้ต้นหลายชนิดหลายสกุลหลายวงศ์ หัวใช้เป็นอาหารได้
คำประสม[แก้ไข]

รากศัพท์ 2[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (ไข; ไขมัน); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์), ภาษาจ้วง maenz; เทียบภาษาเบดั้งเดิม *maːnᴬ²

คำนาม[แก้ไข]

มัน

  1. เนื้อเยื่อเกี่ยวพันชนิดหนึ่งในคนและสัตว์ มีลักษณะนุ่มหยุ่น ๆ มีไขมันอยู่ในตัว
    มันหมู
    มันไก่

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

มัน (คำอาการนาม ความมัน)

  1. มีรสอย่างรสกะทิหรืออย่างถั่วลิสงคั่ว
  2. เป็นเงา, ขึ้นเงา
    เหงื่อออกหน้าเป็นมัน

รากศัพท์ 3[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *manᴬ (สรรพนามบุรุษที่ 3 เอกพจน์); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน มัน, ภาษาลาว ມັນ (มัน), ภาษาคำเมือง ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาเขิน ᨾᩢ᩠ᨶ (มัน), ภาษาไทดำ ꪣꪽ (มัน), ภาษาไทใหญ่ မၼ်း (มั๊น), ภาษาอาหม 𑜉𑜃𑜫 (มน์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง minz/mwnz, ภาษาจ้วง minz/faenz

คำสรรพนาม[แก้ไข]

มัน

  1. คำใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง สำหรับผู้ใหญ่เรียกผู้น้อย มีเด็กเป็นต้นตามสถานะที่ควร สำหรับเรียกผู้อื่นอย่างไม่ยกย่อง และสำหรับเรียกสัตว์หรือสิ่งอื่นทั่ว ๆ ไปตามที่ควร, เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3
ดูเพิ่ม[แก้ไข]

รากศัพท์ 4[แก้ไข]

คำกริยา[แก้ไข]

มัน (คำอาการนาม การมัน or ความมัน)

  1. เพลิน, ถูกอกถูกใจ, ออกรสออกชาติ
    เกาเสียมัน
ดูเพิ่ม[แก้ไข]