สู

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สู
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sǔu
	ราชบัณฑิตยสภา	su
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/suː˩˩˦/(ส)

รากศัพท์ 1

จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *suːᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈᩪ (สู), ภาษาอีสาน สู, ภาษาลาว ສູ (สู), ภาษาไทลื้อ ᦉᦴ (สู), ภาษาไทดำ ꪎꪴ (สุ), ภาษาไทใหญ่ သူ (สู), ภาษาไทใต้คง ᥔᥧᥴ (สู๋), ภาษาอาหม 𑜏𑜥 (สู), ภาษาจ้วง sou

คำสรรพนาม

สู

1. (โบราณ) พวกคุณ, พวกท่าน, พวกเธอ

   กูเห็นว่าสูทั้งสองไปวัด

ดูเพิ่ม

สรรพนามบุรุษภาษาไทยเดิม

บุรุษ	พจน์	สรรพนาม
ที่หนึ่ง
	เอกพจน์	กู, ฃ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	รา (รวมบุคคลที่สอง), เผือ (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
	พหูพจน์	เรา (รวมบุคคลที่สอง), ตู (ไม่รวมบุคคลที่สอง)
ที่สอง
	เอกพจน์	มึง, เจ้า (สุภาพ)
	ทวิพจน์	เขือ
	พหูพจน์	สู
ที่สาม
	เอกพจน์	มัน, เพื่อน (สุภาพ)
	ทวิพจน์	ขา
	พหูพจน์	เฃา

รากศัพท์ 2

คำคุณศัพท์

สู

1. (โบราณ) อาย, อับอาย

   มาเดียวเปลี่ยวอกอ้า อายสู

   (ตะเลงพ่าย)

คำประสม

• อดสู
• อายสู

 

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *suːᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย สู, ภาษาคำเมือง ᩈᩪ (สู), ภาษาลาว ສູ (สู), ภาษาไทลื้อ ᦉᦴ (สู), ภาษาไทดำ ꪎꪴ (สุ), ภาษาไทใหญ่ သူ (สู), ภาษาไทใต้คง ᥔᥧᥴ (สู๋), ภาษาอาหม 𑜏𑜥 (สู), ภาษาจ้วง sou

คำสรรพนาม

สู

1. คำสรรพนามบุรุษที่ 2 รูปพหูพจน์; พวกเธอ, พวกมึง