ท้อง

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *dwuːŋᶜ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ທ້ອງ (ท้อง), ภาษาคำเมือง ᨴ᩶ᩬᨦ (ท้อง), ภาษาไทลื้อ ᦑᦸᧂᧉ (ท้อ̂ง), ภาษาไทใหญ่ တွင်ႉ (ต๎อ̂ง), ภาษาจ้วง dungx

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ท้อง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	tɔ́ɔng
	ราชบัณฑิตยสภา	thong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tʰɔːŋ˦˥/

คำนาม

ท้อง

1. ส่วนของร่างกายด้านหน้า ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงบริเวณต้นขา มีสะดืออยู่ตรงกลาง มีกระเพาะและไส้พุงอยู่ภายใน
2. ครรภ์

   น้องร่วมท้อง

3. พื้นที่หรือบริเวณที่กว้างใหญ่

   ท้องน้ำ

   ท้องฟ้า

   ท้องทุ่ง

   ท้องไร่

   ท้องนา

   ท้องถนน

4. ส่วนที่มีลักษณะโค้ง

   ท้องแขน

   ท้องน่อง

   ท้องเรือ

   ท้องร่อง

คำกริยา

ท้อง (คำอาการนาม การท้อง)

1. มีลูกอยู่ในท้อง, ตั้งครรภ์