ท้อง
ภาษาไทย[แก้]
รากศัพท์[แก้]
จากภาษาไทดั้งเดิม *dwuːŋᶜ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ທ້ອງ (ท้อง), ภาษาคำเมือง ᨴ᩶ᩬᨦ (ท้อง), ภาษาไทลื้อ ᦑᦸᧂᧉ (ท้อ̂ง), ภาษาไทใหญ่ တွင်ႉ (ต๋อ̂ง), ภาษาจ้วง dungx
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | ท้อง |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /tʰɔːŋ˦˥/ |
คำนาม[แก้]
ท้อง
- ส่วนของร่างกายด้านหน้า ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงบริเวณต้นขา มีสะดืออยู่ตรงกลาง มีกระเพาะและไส้พุงอยู่ภายใน
- ครรภ์
-
น้องร่วมท้อง
-
- พื้นที่หรือบริเวณที่กว้างใหญ่
-
ท้องน้ำ
-
ท้องฟ้า
-
ท้องทุ่ง
-
ท้องไร่
-
ท้องนา
-
ท้องถนน
-
- ส่วนที่มีลักษณะโค้ง
-
ท้องแขน
-
ท้องน่อง
-
ท้องเรือ
-
ท้องร่อง
-
คำกริยา[แก้]
ท้อง (คำอาการนาม การท้อง)
