ลูก
เนื้อหา
ภาษาไทย[แก้]
รากศัพท์[แก้]
จากภาษาไทดั้งเดิม *lɯ:kᴰ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩃᩪᨠ (ลูก), ภาษาลาว ລູກ (ลูก), ภาษาไทลื้อ ᦟᦴᧅ (ลูก), ภาษาไทดำ ꪩꪴꪀ (ลุก), ภาษาไทใหญ่ လုၵ်ႈ (ลุ้ก), ภาษาไทใต้คง ᥘᥧᥐ (ลูก), ภาษาจ้วง lwg
การออกเสียง[แก้]
| พยางค์ | ลูก |
|---|---|
| สัทอักษรสากล | /luːk̚˥˩/ |
คำนาม[แก้]
ลูก
- ผู้มีกำเนิดจากพ่อแม่ หรือโดยปริยายถือว่ามีฐานะเสมือนลูก
- คำที่พ่อแม่เรียกลูกของตนโดยตรง หรือเรียกเด็กอื่นหรือผู้เยาว์กว่าผู้พูดหลายปีด้วยความรู้สึกรักและเอ็นดู
- คำที่ลูกใช้แทนชื่อตนเวลาพูดกับพ่อแม่ด้วยความรักและเคารพ
-
ลูกไปเล่นกับเพื่อนนะครับ
-
- สัตว์ที่ยังไม่โต
-
ลูกแมว
-
ลูกหมา
-
- ผลไม้, ลูกไม้, สิ่งที่จะสืบเป็นพันธุ์ไม้มีลักษณะกลม ๆ
- เมื่อกล่าวถึงผลไม้ชนิดใดโดยเฉพาะ ซึ่งโดยมากเป็นคำพยางค์เดียวอันอาจทำให้เข้าใจผิดเป็นอย่างอื่นได้ ตามปรกติมักมีคำ ลูก ประกอบข้างหน้า
-
ลูกเกด
-
ลูกชิด
-
- ใช้เรียกสิ่งที่มีรูปกลม ๆ หรือยาว ๆ หรือโดยอนุโลม
-
ลูกกุญแจ
-
ลูกเต๋า
-
ลูกหิน
-
คำลักษณนาม[แก้]
ลูก
- ใช้แก่ลูกไม้หรือสิ่งที่มีรูปกลม ๆ หรือยาว ๆ หรือคล้ายคลึงเช่นนั้น
-
มะม่วง 5 ลูก
-
ลูกหิน 2 ลูก
-
ขนมจีบ 10 ลูก
-
แป้งข้าวหมาก 3 ลูก
-
คำเกี่ยวข้อง[แก้]
คำแปลภาษาอื่น[แก้]
ผลไม้ — ให้ดูที่ ผลไม้
คำคุณศัพท์[แก้]
ลูก
- ที่มีลักษณะเป็นทรงกลม, ที่กลม ๆ
-
เคี่ยวกะทิเป็นลูก
-
