ลัก

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *C̬.lakᴰ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩃᩢ᩠ᨠ (ลัก), ภาษาปักษ์ใต้ หลัก, ภาษาลาว ລັກ (ลัก), ภาษาไทลื้อ ᦟᧅ (ลัก), ภาษาไทขาว ꪩꪰꪀ, ภาษาไทใหญ่ လၵ်ႉ (ลั๎ก), ภาษาอาหม 𑜎𑜀𑜫 (ลก์), ภาษาแสก ลั̄ก, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง laeg, ภาษาจ้วง laeg

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ลัก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lák
	ราชบัณฑิตยสภา	lak
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/lak̚˦˥/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ลักข์ ลักษณ์ ลักษมณ์ ลัคน์

คำกริยา

ลัก (คำอาการนาม การลัก)

1. เอาสิ่งของที่เขาไม่ให้ไปด้วยอาการซ่อนเร้น, ขโมย

   ลักทรัพย์

2. แอบทำ, ลอบทำ

   ลักกินขนมในห้องเรียน

   ลักสูบบุหรี่ในห้องน้ำ

คำกริยาวิเศษณ์

ลัก

1. เว้นข้ามไปทำให้เสียระเบียบ

   รถไฟลักหลีก ทำให้รถ 2 ขบวนชนกัน

ภาษาคำเมือง

คำกริยา

ลัก (คำอาการนาม ก๋ารลัก หรือ ก๋านลัก)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩃᩢ᩠ᨠ (ลัก)