ลัก

ดูเพิ่ม: ลก, ลั̄ก, ลั๊ก, ลิกู, ลีก่, ลึก, ลุ̄ก, ลุก, ลูก, ลฺูก, และ ล่ก

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *C̬.lakᴰ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩃᩢ᩠ᨠ (ลัก), ปักษ์ใต้ หลัก, ลาว ລັກ (ลัก), ไทลื้อ ᦟᧅ (ลัก), ไทขาว ꪩꪰꪀ, ไทใหญ่ လၵ်ႉ (ลั๎ก), อาหม 𑜎𑜀𑜫 (ลก์), แสก ลั̄ก, จ้วงแบบจั่วเจียง laeg, จ้วง laeg

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ลัก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lák
	ราชบัณฑิตยสภา	lak
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/lak̚˦˥/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ลักข์ ลักษณ์ ลักษมณ์ ลัคน์

คำกริยา

ลัก (คำอาการนาม การลัก)

1. เอาสิ่งของที่เขาไม่ให้ไปด้วยอาการซ่อนเร้น, ขโมย

   ลักทรัพย์

2. แอบทำ, ลอบทำ

   ลักกินขนมในห้องเรียน

   ลักสูบบุหรี่ในห้องน้ำ

คำกริยาวิเศษณ์

ลัก

1. เว้นข้ามไปทำให้เสียระเบียบ

   รถไฟลักหลีก ทำให้รถ 2 ขบวนชนกัน

ภาษาคำเมือง

คำกริยา

ลัก (คำอาการนาม ก๋ารลัก หรือ ก๋านลัก)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩃᩢ᩠ᨠ (ลัก)