เสา

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เสา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sǎo
	ราชบัณฑิตยสภา	sao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/saw˩˩˦/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		เศาร์ เสาร์

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *sawᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເສົາ (เส็า), ภาษาไทลื้อ ᦉᧁ (เสา), ภาษาไทใหญ่ သဝ် (สว), ภาษาไทใต้คง ᥔᥝᥴ (เส๋า), ภาษาอาหม 𑜏𑜧 (สว์), ภาษาจ้วง saeu, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง sieu

คำนาม

เสา (คำลักษณนาม ต้น)

1. ท่อนไม้สำหรับใช้เป็นหลักหรือเป็นเครื่องรองรับสิ่งอื่นมีเรือนเป็นต้น

   เสาเรือน

   เสาโทรเลข

2. เรียกสิ่งอื่น ๆ ที่ใช้ในลักษณะเช่นนั้น

รากศัพท์ 2

คำนาม

เสา

1. ชื่อมันชนิด Dioscorea alata L. ในวงศ์ Dioscoreaceae เถามีครีบ หัวมีขนาดและรูปร่างต่าง ๆ กัน ผิวเรียบ, มันจาวมะพร้าว ก็เรียก