ผิว

ภาษาไทย

รากศัพท์ 1

จากภาษาจีนยุคกลาง 膚 (MC pɨo); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨹᩥ᩠ᩅ (ผิว), ภาษาลาว ຜິວ (ผิว), ภาษาไทใหญ่ ၽိဝ် (ผิว)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ผิว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pǐu
	ราชบัณฑิตยสภา	phio
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰiw˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

ผิว

1. ส่วนที่มีลักษณะบาง ๆ เป็นพื้นหุ้มอยู่ภายนอกสุดของหนังและเปลือกเป็นต้น

รากศัพท์ 2

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ผิ-วะ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pì-wá
	ราชบัณฑิตยสภา	phi-wa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰi˨˩.waʔ˦˥/(สัมผัส)

คำสันธาน

ผิว

1. ถ้าว่า, หากว่า, แม้นว่า