ข้า

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: ขา, ขำ, และ ข่า

ภาษาไทย[แก้ไข]

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *kraːꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨢ᩶ᩣ (ฃ้า), ภาษาลาว ຂ້າ (ข้า), ภาษาไทลื้อ ᦃᦱᧉ (ฃ้า), ภาษาไทใหญ่ ၶႃႈ (ข้า), ภาษาไทใต้คง ᥑᥣᥲ (ฃ้า), ภาษาจ้วงใต้ ra("กู")

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์ค่า
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkâa
ราชบัณฑิตยสภาkha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰaː˥˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียงค่า
ฆ่า

คำสรรพนาม[แก้ไข]

ข้า

  1. เป็นสรรพนามบุรุษที่ 1 ใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันอย่างเป็นกันเองหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย

คำนาม[แก้ไข]

ข้า

  1. บ่าวไพร่, คนรับใช้

คำกริยา[แก้ไข]

ข้า

  1. (เลิกใช้) ฆ่า

คำพ้องความ[แก้ไข]

ดูที่ อรรถาภิธาน:ฉัน