ข่า
ภาษาไทย[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ข่า | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kàa |
ราชบัณฑิตยสภา | kha | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰaː˨˩/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *xaːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂ່າ (ข่า), ภาษาไทดำ ꪄ꪿ꪱ (ฃ่า), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kah (ข่า) (ใน king kah (ขิงข่า))
คำนาม[แก้ไข]
ข่า (คำลักษณนาม ต้น)
- ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Alpinia galanga (L.) Willd. ในวงศ์ Zingiberaceae มีเหง้า ลำต้นเป็นกอ สูง 1-3 เมตร ดอกสีขาว ออกเป็นช่อที่ยอด เหง้ามีกลิ่นฉุน ใช้ปรุงอาหารและทำยาได้
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
ข่า
- คนชาวเขาจำพวกหนึ่ง แบ่งออกเป็น 2 พวก พวกหนึ่งพูดภาษาในตระกูลมอญ−เขมร เช่น ข่าอัตตะปือ ข่าตองเหลือง และอีกพวกหนึ่งพูดภาษาในตระกูลอินโดนีเซียน ได้แก่ ข่าระแด และ ข่าจะราย
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
ข่า
- ชื่อสัตว์นํ้าชนิดหนึ่ง ในมหาชาติคำหลวงแปลจากศัพท์ว่า สุสู, คือ จระเข้
- มงงกรฉลองเข้ข่าก็มี(ม. คำหลวง มหาพน)
รากศัพท์ 4[แก้ไข]
คำนาม[แก้ไข]
ข่า
- ไม้ที่ทำเป็นร้านขึ้นคร่อมกองไฟสำหรับปิ้งปลา, ไม้ไผ่ขัดเป็นตารางเล็ก ๆ สำหรับวางหรือห้อยอาหารแห้งให้อยู่เหนือเตาไฟในครัว