เขน

ดูเพิ่ม: เขิน, เข็น, และ เข่น

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เขน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kěen
	ราชบัณฑิตยสภา	khen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰeːn˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาเขมร ខែល (แขล); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเวียดนาม khiên

คำนาม

เขน

1. เครื่องถือสำหรับป้องกันศัสตราวุธ เป็นรูปกลมนูนคล้ายกระดองเต่า ด้านหน้าเขียนลายยันต์หรือหน้าราหู ด้านหลังมีห่วงสำหรับสอดแขนและมือจับ

รากศัพท์ 2

คำนาม

เขน

1. เรียกพวกโขน พวกหนึ่ง ซึ่งเป็นพลรบ จะออกเต้นเมื่อมีบท ยกทัพ

รากศัพท์ 3

ร่วมเชื้อสายกับภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kin (ขีน, “กางให้ตึง, เปิด, ลืมตา”)

คำกริยา

เขน

1. คลี่ออก, แผ่ออก, ใช้แก่นกเมื่อคลี่ขนหาง

   นกกางเขน

คำประสม

• ไม้กางเขน