โขน

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		โขน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǒon
	ราชบัณฑิตยสภา	khon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰoːn˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

เทียบเขมร ខោល (โขล)

คำนาม

โขน

1. การเล่นอย่างหนึ่งคล้ายละครรำ มักเล่นเรื่องรามเกียรติ์ โดยผู้แสดงสวมหัวจำลองต่าง ๆ ที่เรียกว่า หัวโขน

รากศัพท์ 2

คำนาม

โขน

1. ไม้ที่ต่อเสริมหัวเรือท้ายเรือให้งอนเชิดขึ้นไป เรียกว่า โขนเรือ
2. เรียกเรือชนิดหนึ่งที่มีโขน ว่า เรือโขน

   เรือโขนขนาดใหญ่น้อย เหลือหลาย

   (ลิลิตพยุหยาตรา)

3. ไม้ประกับหัวท้ายส่วนสุดโค้งของรางระนาด ฆ้องวง หรือส่วนปลายสุดของซอด้วง