เรือ

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *C̬.rwɯəᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩁᩮᩥᩬᩋ (เริออ), ภาษาอีสาน เฮือ, ภาษาลาว ເຮືອ (เฮือ), ภาษาไทลื้อ ᦵᦣᦲ (เฮี), ภาษาไทใหญ่ ႁိူဝ်း (เหิ๊ว), ภาษาอาหม 𑜍𑜢𑜤𑜈𑜫 (รึว์), ภาษาจ้วง ruz

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เรือ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	rʉʉa
	ราชบัณฑิตยสภา	ruea
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/rɯa̯˧/

คำนาม

เรือ

1. ยานพาหนะที่ใช้สัญจรไปมาในน้ำ มักทำด้วยวิธีขุดไม้ทั้งต้นหรือนำกระดาน สังกะสี เหล็ก เป็นต้น มาประกอบกันเข้า (คำลักษณนาม ลำ)
2. ตัวหมากรุกที่เดินตาตรงได้ตลอด (คำลักษณนาม ตัว)
3. เครื่องเล่นอย่างหนึ่ง เอาไม้ไผ่มาเหลาแบน ๆ ดัดให้หัวงอน ใช้พุ่งแข่งกัน
4. ยศทหารเรือหรือทหารอากาศชั้นสัญญาบัตรขั้นต้น ต่ำกว่าชั้นนาวาหรือนาวาอากาศ

   เรือตรี

   เรืออากาศเอก