เรือ

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *C̬.rwɯəᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩁᩮᩬᩥᩋ (เรอิอ), ภาษาอีสาน เฮือ, ภาษาลาว ເຮືອ (เฮือ), ภาษาไทลื้อ ᦵᦣᦲ (เฮี), ภาษาไทใหญ่ ႁိူဝ်း (เหิ๊ว), ภาษาไทดำ ꪹꪭ (เฮ), ภาษาไทใต้คง ᥞᥫᥰ (เห๊อ̂), ภาษาอาหม 𑜍𑜢𑜤𑜈𑜫 (รึว์), ภาษาจ้วง ruz, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง rwaz

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เรือ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	rʉʉa
	ราชบัณฑิตยสภา	ruea
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/rɯa̯˧/

คำนาม

เรือ

1. ยานพาหนะที่ใช้สัญจรไปมาในน้ำ มักทำด้วยวิธีขุดไม้ทั้งต้นหรือนำกระดาน สังกะสี เหล็ก เป็นต้น มาประกอบกันเข้า (คำลักษณนาม ลำ)
2. ตัวหมากรุกที่เดินตาตรงได้ตลอด (คำลักษณนาม ตัว)
3. เครื่องเล่นอย่างหนึ่ง เอาไม้ไผ่มาเหลาแบน ๆ ดัดให้หัวงอน ใช้พุ่งแข่งกัน
4. ยศทหารเรือหรือทหารอากาศชั้นสัญญาบัตรขั้นต้น ต่ำกว่าชั้นนาวาหรือนาวาอากาศ

   เรือตรี

   เรืออากาศเอก

5. (ร้อยกรอง) อวัยวะเพศชาย