กาลกิณี

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาบาลี กาลกณฺณี, กาฬกณฺณี, จากภาษาสันสกฤต कालकर्णी (กาลกรฺณี, “โชคร้าย”) (ซึ่งเป็นรากของภาษาไทย กาลกรรณี); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร កាឡកិណី (กาฬกิณี)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กา-ละ-กิ-นี	กาน-ละ-กิ-นี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gaa-lá-gì-nii	gaan-lá-gì-nii
	ราชบัณฑิตยสภา	ka-la-ki-ni	kan-la-ki-ni
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kaː˧.la˦˥.ki˨˩.niː˧/(สัมผัส)	/kaːn˧.la˦˥.ki˨˩.niː˧/(สัมผัส)

คำนาม

กาลกิณี

1. เสนียดจัญไร, ลักษณะที่เป็นอัปมงคล