กินทิ้งกินขว้าง

ภาษาไทย

รากศัพท์

กิน +‎ ทิ้ง +‎ กิน +‎ ขว้าง

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กิน-ทิ้ง-กิน-คฺว่าง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gin-tíng-gin-kwâang
	ราชบัณฑิตยสภา	kin-thing-kin-khwang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kin˧.tʰiŋ˦˥.kin˧.kʰwaːŋ˥˩/(สัมผัส)

คำกริยา

กินทิ้งกินขว้าง (คำอาการนาม การกินทิ้งกินขว้าง)

1. กินอย่างสุรุ่ยสุร่าย, กินเหลือทิ้งมากมาย