ขจี

ภาษาไทย

ยืมมาจากภาษาเขมร ខ្ចី (ขฺจี), จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *kciʔ (“อ่อน;อายุน้อย; เขียว”);

การแบ่งพยางค์		ขะ-จี
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kà-jii
	ราชบัณฑิตยสภา	kha-chi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰa˨˩.t͡ɕiː˧/^{(สัมผัส)}

ขจี