ขัย
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาบาลี ขย (“ความสิ้นไป, ความเสื่อมไป”); เทียบภาษาสันสกฤต क्षय (กฺษย, “ความสิ้นไป, ความเสื่อมไป”)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ไข | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǎi |
ราชบัณฑิตยสภา | khai | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰaj˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง | ไข |
คำนาม[แก้ไข]
ขัย