ช่าง

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ช่าง	ชั่ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	châang	châng
	ราชบัณฑิตยสภา	chang	chang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕʰaːŋ˥˩/(สัมผัส)	/t͡ɕʰaŋ˥˩/(สัมผัส)
ไฟล์เสียง

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɟaːŋᴮ², จากภาษาจีนยุคกลาง 匠 (MC d͡zɨɐŋH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨩ᩵ᩣ᩠ᨦ (ช่าง), ภาษาเขิน ᨩ᩵ᩣ᩠ᨦ (ช่าง), ภาษาลาว ຊ່າງ (ซ่าง), ภาษาไทลื้อ ᦋᦱᧂᧈ (ช่าง), ภาษาไทใหญ่ ၸၢင်ႈ (จ้าง), ภาษาพ่าเก ꩡင် (จง์), ภาษาอาหม 𑜋𑜂𑜫 (ฉง์), ภาษาจ้วง cangh, ภาษาเขมร ជាង (ชาง)

คำนาม

ช่าง

1. ผู้ชำนาญในการฝีมือหรือศิลปกรรมอย่างใดอย่างหนึ่ง

   ช่างตัดเสื้อ

   ช่างไม้

   ช่างทอง

คำเกี่ยวข้อง

• ช่างฝีมือ
• ช่างฟิต
• ช่างเครื่อง
• ช่างไฟ

รากศัพท์ 2

คำกริยาวิเศษณ์

ช่าง

1. มีนิสัยชอบในทางใดทางหนึ่ง

   ช่างคิด

   ช่างพูด

   ช่างประดิษฐ์

2. มีลักษณะโน้มไปในทางนั้น ๆ

   ช่างโง่จริง ๆ

   ช่างเก่งจริง ๆ

รากศัพท์ 3

คำกริยาวิเศษณ์

ช่าง

1. ปล่อย, วางธุระ

คำเกี่ยวข้อง

• ช่างปะไร