ปล่อย
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *plɔːjᴮ²; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩖᩬ᩠᩵ᨿ (ปลอ่ย), ภาษาเขิน ᨸᩭ᩵ (ปอย่), ภาษาลาว ປ່ອຍ (ป่อย), ภาษาไทลื้อ ᦔᦾᧈ (ป่อ̂ย), ภาษาไทขาว ꪜꪮꪥꫀ, ภาษาไทใหญ่ ပွႆႇ (ป่อ̂ย), ภาษาอาหม 𑜆𑜨𑜩 (ปอ̂ย์)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | ปฺล็่อย | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bplɔ̀i |
| ราชบัณฑิตยสภา | ploi | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /plɔj˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ปล่อย (คำอาการนาม การปล่อย)
- ทำให้ออกจากสิ่งที่ติดอยู่ ผูกอยู่ หรือข้องอยู่ เป็นต้น
- ปล่อยนักโทษ
- ปล่อยนก
- ยอมให้
- ปล่อยให้เข้ามา
- ละเลย
- ปล่อยให้บ้านรกรุงรัง
- ปล่อยให้น้ำล้น
- (ภาษาปาก, สแลง) ขาย
- ที่ที่ซื้อไว้ปล่อยไปแล้วราคา 5 ล้านบาท