ผูก
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *pʰuːkᴰ¹ᴸ, จากไทดั้งเดิม *cm̩.rukᴰ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨹᩪᨠ (ผูก), เขิน ᨹᩪᨠ (ผูก), ลาว ຜູກ (ผูก), ไทลื้อ ᦕᦳᧅᧈ (ผุ่ก), ไทดำ ꪠꪴꪀ (ฝุก), ไทใหญ่ ၽုၵ်ႇ (ผุ่ก), พ่าเก ၸုက် (ผุก์), อาหม 𑜇𑜤𑜀𑜫 (ผุก์)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ผูก | |
|---|---|---|
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | pùuk |
| ราชบัณฑิตยสภา | phuk | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pʰuːk̚˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]ผูก (คำอาการนาม การผูก)
- เอาเชือกเป็นต้นสอดคล้องกันให้เกิดเป็นเงื่อน เพื่อทำให้มั่นหรือติดต่อกันในตัวหรือกับสิ่งอื่น, ตรงข้ามกับ แก้
- ผูกเชือก
- ผูกลวด
- ผูกโบ
- ติดต่อหรือติดพันกันแน่นกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
- ผูกใจ
- ผูกโกรธ
- ผูกมิตร
- ประกอบเข้า, ตรงข้ามกับ แก้
- ผูกประโยค
- ผูกปริศนา
- ผูกลาย
- ติดพันกันด้วยเรื่องสิทธิและหน้าที่ตามที่ตกลงกัน
- ผูกตลาด
- ผูกท่า
- คุ้มครอง (ใช้ในการเล่นหมากรุก)
- เอาม้าผูกโคน
- เอาเรือผูกม้า
- ขมวด
- ผูกคิ้วนิ่วหน้าไม่พาที(นิราศนรินทร์)
- จอง
- ผูกเวร
คำลักษณนาม
[แก้ไข]ผูก
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/uːk̚
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำกริยาภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- คำลักษณนามภาษาไทย