เชือก

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ɟɤːkᴰ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ເຊືອກ (เซือก), คำเมือง ᨩᩮᩬᩥᨠ (เชอิก), เขิน ᨩᩮᩨ᩠ᨠ (เชื‍ก), ไทลื้อ ᦵᦋᦲᧅ (เชีก), ไทดำ ꪹꪋꪀ (เจฺก), ไทใหญ่ ၸိူၵ်ႈ (เจิ้ก), ไทใต้คง ᥓᥫᥐ (เจอ̂ก), อาหม 𑜋𑜢𑜤𑜀𑜫 (ฉึก์), จ้วงแบบจั่วเจียง cweg, จ้วง cag หรือ cieg, จ้วงแบบหนง zowg; เทียบมอญ ဇုက် (ชุก์) และเวียตติกดั้งเดิม *ɟaːk (ซึ่งเป็นรากของเวียดนาม chạc (จั่ก))

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เชือก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	chʉ̂ʉak
	ราชบัณฑิตยสภา	chueak
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕʰɯa̯k̚˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

เชือก (คำลักษณนาม เส้น)

1. สิ่งที่ทำด้วยด้ายหรือป่านปอเป็นต้น มักฟั่นหรือตีเกลียวสำหรับผูกหรือมัด

คำลักษณนาม

เชือก

1. ใช้เรียกช้างบ้าน

   ช้างเชือกหนึ่ง

   ช้าง 2 เชือก