ป่าน
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *paːnᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ປ່ານ (ป่าน), ภาษาคำเมือง ᨸ᩵ᩣ᩠ᨶ (ป่าน), ภาษาเขิน ᨸ᩵ᩣ᩠ᨶ (ป่าน), ภาษาไทลื้อ ᦔᦱᧃᧈ (ป่าน), ภาษาไทใหญ่ ပၢၼ်ႇ (ป่าน), ภาษาพ่าเก ပꩫ် (ปน์), ภาษาอาหม 𑜆𑜃𑜫 (ปน์), ภาษาจ้วง banq, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง banq (ป่าน)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | ป่าน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpàan |
| ราชบัณฑิตยสภา | pan | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /paːn˨˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
[แก้ไข]ป่าน
- ชื่อพรรณไม้หลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ เปลือกเป็นใยเหนียว ใช้ทอผ้าและทำเชือก เช่น ป่านรามี [Boehmeria nivea (L.) Gaudich.] ในวงศ์ Urticaceae, ป่านมนิลา (Musa textilis Née.) ในวงศ์ Musaceae
- เชือกที่ทำด้วยป่าน, ถ้าใช้ชักว่าว เรียกว่า ป่านว่าว, ถ้าเป็นเส้นเล็ก เรียกว่า ป่านแลบ, ถ้ายังเป็นกาบอยู่ ยังไม่ได้ฟั่นเชือก เรียกว่า ป่านกลีบ
- ชื่อผ้าเนื้อละเอียดและบางโปร่งที่ทอจากเส้นใยพืชบางชนิด เรียกว่า ผ้าป่าน