ผ้า

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *pʰaːᶜ, จากภาษาจีนเก่า 布 (OC *paːs); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨹ᩶ᩣ (ผ้า), ภาษาลาว ຜ້າ (ผ้า), ภาษาไทลื้อ ᦕᦱᧉ (ผ้า), ภาษาไทดำ ꪠ꫁ꪱ (ฝ้า), ภาษาไทใหญ่ ၽႃႈ (ผ้า), ภาษาไทใต้คง ᥚᥣᥲ (ผ้า), ภาษาอ่ายตน ၸႃ, ภาษาอาหม 𑜇𑜠 (ผะ), 𑜇𑜡 (ผา), 𑜇𑜨𑜠 (ผอ̂ะ), หรือ 𑜇𑜨𑜡 (ผอ̂า)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พ่า
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	pâa
	ราชบัณฑิตยสภา	pha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰaː˥˩/
คำพ้องเสียง แก้ไข		พ่าห์

คำนาม

ผ้า (คำลักษณนาม ชิ้น หรือ ผืน หรือ พับ หรือ ม้วน)

1. สิ่งที่ทำด้วยเยื่อใยเช่น ฝ้าย ไหม ขนสัตว์ โดยวิธีทอหรืออัดให้เป็นผืน, มักเรียกตามลักษณะของสิ่งที่ทำหรือตามลักษณะที่ใช้

   ผ้าไหม

   ผ้าฝ้าย

   ผ้าขนสัตว์

   ผ้ากราบ

   ผ้าอาบ

   ผ้าอ้อม

คำเกี่ยวข้อง

แก้ผ้า ชายผ้า ซักผ้า ตากผ้า ทอผ้า เนื้อผ้า เปลื้องผ้า ผลัดผ้า ผ้ากฐิน ผ้ากันเปื้อน ผ้ากาสาวพัสตร์ ผ้าขนหนู ผ้าขาวบาง ผ้าขาวม้า ผ้าขี้ริ้ว ผ้าคลุมเตียง

ผ้าคลุมที่นอน ผ้าคลุมไหล่ ผ้าเช็ดตัว ผ้าเช็ดมือ ผ้าเช็ดหน้า ผ้าซับระดู ผ้าซิ่น ผ้าดอก ผ้าดิบ ผ้าเตี่ยว ผ้าไตร ผ้าถุง ผ้าถูตัว ผ้าแถบ ผ้านวม ผ้านุ่ง

ผ้าใบ ผ้าปูโต๊ะ ผ้าปูที่นอน ผ้าโปร่ง ผ้าผวย ผ้าผ่อน ผ้าผูกคอ ผ้าฝ้าย ผ้าพันคอ ผ้าพันแผล ผ้าพื้น ผ้าแพร ผ้าม่วง ผ้ายก ผ้าเย็น ผ้าลาย

ผ้าเลี่ยน ผ้าสำลี ผ้าห่ม ผ้าเหลือง ผ้าไหม ผ้าอ้อม ฟอกผ้า เย็บผ้า ร่มผ้า รีดผ้า เลิกผ้า เศษผ้า สีย้อมผ้า เสื้อผ้า ห่มผ้า

คำแปลภาษาอื่น

(1)

• อังกฤษ : cloth

คำสืบทอด

• → เขมร: ផា (ผา)