ช้าง

ช้าง

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทดั้งเดิม *ɟaːŋᶜ, จากภาษาจีนยุคกลาง 象 (MC zɨɐŋ^X); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨩ᩶ᩣ᩠ᨦ (ช้าง), ภาษาอีสาน ซ่าง, ภาษาลาว ຊ້າງ (ซ้าง), ภาษาไทลื้อ ᦋᦱᧂᧉ (ช้าง), ภาษาไทดำ ꪋ꫁ꪱꪉ (จ๊้าง), ภาษาไทใหญ่ ၸၢင်ႉ (จ๎าง), ภาษาไทใต้คง ᥓᥣᥒᥳ (จ๎าง), ภาษาอาหม 𑜋𑜂𑜫 (จง์), ภาษาจ้วง ciengh, ภาษาแสก ซาง

การออกเสียง

พยางค์	ช้าง
สัทอักษรสากล	/t͡ɕʰaːŋ˦˥/

คำนาม

ช้าง (คำลักษณนาม ตัว หรือ เชือก)

1. สัตว์บกสี่เท้าชนิด Elephas maximus ในวงศ์ Elephantidae มีงวงและงา (ขนาย) ตัวโตกว่าสัตว์สี่เท้าอื่นในยุคปัจจุบัน

การใช้

ช้างตัวผู้ หรือเรียกว่า ช้างพลาย มีชื่อเรียกกันต่าง ๆ ตามลักษณะ เช่น ช้างสีดอ หรือช้างงวง หรือช้างนรการ (ช้างที่ไม่มีงา หรือมีงาสั้น) ส่วนช้างตัวเมีย เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ช้างพัง ส่วนช้างพังที่เป็นหัวหน้าโขลงจะเรียกว่า ช้างแม่แปรก หรือคำสุภาพเรียกว่า ช้างแม่หนัก ลักษณนามใช้แก่ช้างแบ่งเป็น 2 ประเภท คือ ถ้าเป็นช้างป่าหรือช้างไพร (ยังไม่ได้ฝึกหัด) ลักษณนามเรียกเป็น ตัว แต่ถ้าช้างนั้นขึ้นเพนียดแล้ว รวมทั้งช้างเผือกด้วยก็เรียกเป็น เชือก ส่วนสมุหนามของช้างใช้อย่างเดียวกันทั้งหมดว่า โขลง

คำพ้องความหมาย

ดูที่ อรรถาภิธาน:ช้าง

คำเกี่ยวข้อง

• ช้างพลาย
• ช้างพัง
• ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวมาปิด
• ช้างสาร