ᦋᦱᧂᧈ

ภาษาไทลื้อ

รากศัพท์

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɟaːŋᴮ², จากจีนยุคกลาง 匠 (MC dzjangH); ร่วมเชื้อสายกับไทย ช่าง, คำเมือง ᨩ᩵ᩣ᩠ᨦ (ช่าง), เขิน ᨩ᩵ᩣ᩠ᨦ (ช่าง), ลาว ຊ່າງ (ซ่าง), ไทใหญ่ ၸၢင်ႈ (จ้าง), พ่าเก ꩡင် (จง์), อาหม 𑜋𑜂𑜫 (ฉง์), จ้วง cangh, เขมร ជាង (ชาง)

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /t͡saːŋ˧/

คำนาม

ᦋᦱᧂᧈ (ช่าง)

1. ช่าง, ผู้เชี่ยวชาญ

คำพ้องความ

• (ผู้เชี่ยวชาญ) ᦖᦸᦋᦱᧂᧈ (หฺมอ̂ช่าง)

คำกริยาวิเศษณ์

ᦋᦱᧂᧈ (ช่าง) (คำอาการนาม ᦩᦱᧄᦋᦱᧂᧈ)

1. สามารถ, เก่ง, มีความสามารถในด้าน
2. ย่อม, มักจะ

คำพ้องความ

• (เก่ง) ᦖᦸ (หฺมอ̂)