ᦋᦱᧂᧈ

ภาษาไทลื้อ

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɟaːŋᴮ², จากภาษาจีนยุคกลาง 匠 (MC dzjangH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย ช่าง, ภาษาคำเมือง ᨩ᩵ᩣ᩠ᨦ (ช่าง), ภาษาเขิน ᨩ᩵ᩣ᩠ᨦ (ช่าง), ภาษาลาว ຊ່າງ (ซ่าง), ภาษาไทใหญ่ ၸၢင်ႈ (จ้าง), ภาษาพ่าเก ꩡင် (จง์), ภาษาอาหม 𑜋𑜂𑜫 (ฉง์), ภาษาจ้วง cangh, ภาษาเขมร ជាង (ชาง)

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /t͡saːŋ˧/

คำนาม

ᦋᦱᧂᧈ (ช่าง)

1. ช่าง, ผู้เชี่ยวชาญ

คำพ้องความ

• (ผู้เชี่ยวชาญ) ᦖᦸᦋᦱᧂᧈ (หฺมอ̂ช่าง)

คำกริยาวิเศษณ์

ᦋᦱᧂᧈ (ช่าง) (คำอาการนาม ᦩᦱᧄᦋᦱᧂᧈ)

1. สามารถ, เก่ง, มีความสามารถในด้าน
2. ย่อม, มักจะ

คำพ้องความ

• (เก่ง) ᦖᦸ (หฺมอ̂)