เก่ง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง (MC kjiengH) หรือภาษาจีนเก่า (OC *kɯns, *keŋs); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເກັ່ງ (เกั่ง), ภาษาไทลื้อ ᦶᦂᧂ (แกง), ภาษาปักษ์ใต้ เก๋ง, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง gengz (เก่ง-เก่ง)

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์
{ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}
เก็่ง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงgèng
ราชบัณฑิตยสภาkeng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/keŋ˨˩/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

เก่ง (คำอาการนาม ความเก่ง)

  1. สามารถในทางใดทางหนึ่ง
    คนเก่งกับคนดี ท่านจะเลือกใคร
    เก่งคำนวณ

คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]

คำกริยาวิเศษณ์[แก้ไข]

เก่ง (คำอาการนาม ความเก่ง)

  1. สามารถในทางใดทางหนึ่ง
    เรียนเก่ง
  2. เป็นเช่นนั้นบ่อย ๆ, มักเป็นเช่นนั้น
    เป็นหวัดเก่ง
    หลับเก่ง
    ลืมเก่ง

คำเกี่ยวข้อง[แก้ไข]