เก่ง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 勁 (MC kjiengH) หรือภาษาจีนเก่า 勁 (OC *kɯns, *keŋs); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເກັ່ງ (เกั่ง), ภาษาไทลื้อ ᦶᦂᧂ (แกง), ภาษาปักษ์ใต้ เก๋ง, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง gengz (เก่ง-เก่ง)
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น} | เก็่ง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | gèng |
| ราชบัณฑิตยสภา | keng | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /keŋ˨˩/(สัมผัส) | |
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]เก่ง (คำอาการนาม ความเก่ง)
- สามารถในทางใดทางหนึ่ง
- คนเก่งกับคนดี ท่านจะเลือกใคร
- เก่งคำนวณ
คำแปลภาษาอื่น
[แก้ไข]คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]เก่ง (คำอาการนาม ความเก่ง)