ปุพพะ
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ยืมมาจากภาษาบาลี ปุพฺพ, จากภาษาสันสกฤต पूर्व (ปูรฺว); ร่วมรากกับ บรรพ and บรรพ์
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ปุบ-พะ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpùp-pá |
ราชบัณฑิตยสภา | pup-pha | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /pup̚˨˩.pʰaʔ˦˥/(สัมผัส) |
คำคุณศัพท์[แก้ไข]
ปุพพะ
- (ภาษาหนังสือ) อีกรูปหนึ่งของ บุพ