ภาษาถิ่น

ภาษาไทย

รากศัพท์

ภาษา +‎ ถิ่น; เป็นศัพท์บัญญัติสำนักงานราชบัณฑิตยสภาของ dialect, regional dialect

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พา-สา-ถิ่น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	paa-sǎa-tìn
	ราชบัณฑิตยสภา	pha-sa-thin
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰaː˧.saː˩˩˦.tʰin˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

ภาษาถิ่น (คำลักษณนาม ภาษา)

1. ภาษาเฉพาะของท้องถิ่นใดท้องถิ่นหนึ่งที่มีรูปลักษณะเฉพาะตัวทั้งถ้อยคำและสำเนียงเป็นต้น