เห่ยเฝ่ย

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

เห่ย +‎ เฝ่ย

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์
{ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}
เหิ็่ย-เฝิ็่ย
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงhə̀i-fə̀i
ราชบัณฑิตยสภาhoei-foei
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/hɤj˨˩.fɤj˨˩/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์[แก้ไข]

เห่ยเฝ่ย (คำอาการนาม ความเห่ยเฝ่ย)

  1. (ภาษาปาก, สแลง) เชยมาก, ไม่ทันสมัยมาก, ไม่มีรสนิยมมาก