ไต้

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ໄຕ້ (ไต้), ภาษาไทลื้อ ᦺᦎᧉ (ไต้), ภาษาไทใหญ่ တႆႈ (ไต้)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ต้าย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtâai
	ราชบัณฑิตยสภา	tai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/taːj˥˩/(ส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ใต้

คำนาม

ไต้ (คำลักษณนาม ลูก หรือ ลำ หรือ เล่ม)

1. เชื้อเพลิงสำหรับจุดให้สว่าง ทำด้วยไม้ผุคลุกน้ำมันยางหรือชัน ห่อด้วยเปลือกเสม็ดหรือเตยป่า เป็นต้น ทำเป็นเล่มยาว ๆ ใช้ตอกมัดเป็นเปลาะ ๆ หรือใส่กระบอก, ถ้ามัดตอนปลายด้านหนึ่งเป็นหาง เรียกว่า ไต้หาง, เรียกส่วนเนื้อของไต้ที่แบ่งเอามาใช้เป็นเชื้อไฟ หรือส่วนของไต้ที่จุดและเขี่ยให้ร่วงหล่นลงมาว่า ขี้ไต้