ไต้
ภาษาไทย[แก้ไข]
รากศัพท์[แก้ไข]
ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ໄຕ້ (ไต้), ภาษาไทลื้อ ᦺᦎᧉ (ไต้), ภาษาไทใหญ่ တႆႈ (ไต้)
การออกเสียง[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ | ต้าย | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | dtâai |
ราชบัณฑิตยสภา | tai | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /taːj˥˩/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง | ใต้ | |
ไฟล์เสียง |
คำนาม[แก้ไข]
ไต้ (คำลักษณนาม ลูก or ลำ or เล่ม)
- เชื้อเพลิงสำหรับจุดให้สว่าง ทำด้วยไม้ผุคลุกน้ำมันยางหรือชัน ห่อด้วยเปลือกเสม็ดหรือเตยป่า เป็นต้น ทำเป็นเล่มยาว ๆ ใช้ตอกมัดเป็นเปลาะ ๆ หรือใส่กระบอก, ถ้ามัดตอนปลายด้านหนึ่งเป็นหาง เรียกว่า ไต้หาง, เรียกส่วนเนื้อของไต้ที่แบ่งเอามาใช้เป็นเชื้อไฟ หรือส่วนของไต้ที่จุดและเขี่ยให้ร่วงหล่นลงมาว่า ขี้ไต้
ภาษาคำเมือง[แก้ไข]
การออกเสียง[แก้ไข]
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /taj˦˨/
คำนาม[แก้ไข]
ไต้
- อีกรูปหนึ่งของ ᨴᩱ᩵ (ไท่)
หมวดหมู่:
- สัมผัส:ภาษาไทย/aːj
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีลิงก์เสียง
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม ลูก
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม ลำ
- คำนามภาษาไทยที่ใช้คำลักษณนาม เล่ม
- ภาษาไทย terms with redundant head parameter
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย
- ภาษาคำเมือง terms with redundant head parameter