ᨠᩮᩢ᩶ᩣ

ดูเพิ่ม: ᨠᩮᩢ᩵ᩣ

ภาษาเขิน

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *kɤwꟲ, จากจีนยุคกลาง 九 (MC kjuwX), จากจีนเก่า 九 (OC *kuʔ), จากซีโน-ทิเบตันดั้งเดิม *d/s-kəw; ร่วมเชื้อสายกับไทย เก้า, ลาว ເກົ້າ (เก็้า), คำเมือง ᨠᩮᩢ᩶ᩣ (เกั้า), ไทลื้อ ᦂᧁᧉ (เก้า), ไทดำ ꪹꪀ꫁ꪱ (เก้า), ไทใหญ่ ၵဝ်ႈ (ก้ว), ไทใต้คง ᥐᥝᥲ (เก้า), อาหม 𑜀𑜧 (กว์), ปู้อี guz, จ้วง gouj, แสก กู̂

การออกเสียง

• (เชียงตุง) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kaw˧˧ʔ/

เลข

ᨠᩮᩢ᩶ᩣ (เกั้า)

1. เก้า

ภาษาคำเมือง

รูปแบบอื่น

• (ถอดอักษรและถอดเสียง) เก้า

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *kɤwꟲ, จากจีนยุคกลาง 九 (MC kjuwX), จากจีนเก่า 九 (OC *kuʔ), จากซีโน-ทิเบตันดั้งเดิม *d/s-kəw; ร่วมเชื้อสายกับไทย เก้า, ลาว ເກົ້າ (เก็้า), เขิน ᨠᩮᩢ᩶ᩣ (เกั้า), ไทลื้อ ᦂᧁᧉ (เก้า), ไทดำ ꪹꪀ꫁ꪱ (เก้า), ไทใหญ่ ၵဝ်ႈ (ก้ว), ไทใต้คง ᥐᥝᥲ (เก้า), อาหม 𑜀𑜧 (กว์), ปู้อี guz, จ้วง gouj, แสก กู̂

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kaw˦˦ʔ/
• (น่าน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kaw˦˦ʔ/

เลข

ᨠᩮᩢ᩶ᩣ (เกั้า)

1. เก้า