ꩫင်
ภาษาอ่ายตน[แก้ไข]
รากศัพท์ 1[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʰnaŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย หนัง, ภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨶᩢᨦ (หนัง), ภาษาลาว ໜັງ (หนัง), ภาษาไทลื้อ ᦐᧂ (หฺนัง), ภาษาไทดำ ꪘꪰꪉ (หฺนัง), ภาษาไทใหญ่ ၼင် (นัง), ภาษาจ้วง naeng
การออกเสียง[แก้ไข]
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /naŋ¹/
คำนาม[แก้ไข]
ꩫ︀င︀် (นง์)
รากศัพท์ 2[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *naŋᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย นั่ง, ภาษาคำเมือง ᨶᩢ᩠᩵ᨦ (นั่ง), ภาษาลาว ນັ່ງ (นั่ง), ภาษาไทลื้อ ᦓᧂᧈ (นั่ง), ภาษาไทดำ ꪙꪰ꪿ꪉ (นั่ง), ภาษาไทใหญ่ ၼင်ႈ (นั้ง), ภาษาอาหม 𑜃𑜂𑜫 (นง์), ภาษาจ้วง naengh, ภาษาแสก หนั้ง
การออกเสียง[แก้ไข]
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /naŋ²/
คำกริยา[แก้ไข]
ꩫ︀င︀် (นง์)
รากศัพท์ 3[แก้ไข]
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *naːŋᴬ⁴, จากภาษาไทดั้งเดิม *naːŋᴬ, จากภาษาจีนเก่า 娘 (OC *naŋ, “หญิงสาว”)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย นาง, ภาษาคำเมือง ᨶᩣ᩠ᨦ (นาง), ภาษาลาว ນາງ (นาง), ภาษาไทลื้อ ᦓᦱᧂ (นาง), ภาษาไทดำ ꪙꪱꪉ (นาง), ภาษาไทใหญ่ ၼၢင်း (น๊าง), ภาษาไทใต้คง ᥢᥣᥒᥰ (น๊าง), ภาษาอาหม 𑜃𑜂𑜫 (นง์)
การออกเสียง[แก้ไข]
- สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /naːŋ¹/
คำนาม[แก้ไข]
ꩫ︀င︀် (นง์)
อ้างอิง[แก้ไข]
- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.
- ศัพท์ภาษาอ่ายตนที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาอ่ายตนที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาอ่ายตนที่มีการออกเสียง IPA
- คำหลักภาษาอ่ายตน
- คำนามภาษาอ่ายตน
- คำกริยาภาษาอ่ายตน
- ศัพท์ภาษาอ่ายตนที่สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาอ่ายตนที่รับมาจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาอ่ายตนที่รับมาจากภาษาจีนเก่า