นั่ง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *naŋᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨶᩢ᩠᩵ᨦ (นั่ง), ภาษาลาว ນັ່ງ (นั่ง), ภาษาไทลื้อ ᦓᧂᧈ (นั่ง), ภาษาไทดำ ꪙꪰ꪿ꪉ (นั่ง), ภาษาไทขาว ꪙꪰꪉꫀ, ภาษาไทใหญ่ ၼင်ႈ (นั้ง), ภาษาอ่ายตน ꩫင် (นง์), ภาษาอาหม 𑜃𑜂𑜫 (นง์), ภาษาจ้วง naengh, ภาษาแสก หนั้ง

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์นั่ง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงnâng
ราชบัณฑิตยสภาnang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/naŋ˥˩/(สัมผัส)

คำกริยา[แก้ไข]

นั่ง (คำอาการนาม การนั่ง)

  1. อาการที่หย่อนก้นให้ติดกับพื้นหรือที่รองเช่นเก้าอี้

คำพ้องความ[แก้ไข]

ดูที่ อรรถาภิธาน:นั่ง

คำแปลภาษาอื่น[แก้ไข]

คำประสม[แก้ไข]

ภาษาคำเมือง[แก้ไข]

การออกเสียง[แก้ไข]

คำกริยา[แก้ไข]

นั่ง (คำอาการนาม ก๋ารนั่ง or ก๋านนั่ง)

  1. (อกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨶᩢ᩠᩵ᨦ (นั่ง)