รอง
ภาษาไทย
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | รอง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | rɔɔng |
| ราชบัณฑิตยสภา | rong | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /rɔːŋ˧/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1
[แก้ไข]| 20 | ||
| [a], [b] ← 1 | ๒ 2 |
3 → |
|---|---|---|
| เชิงการนับ: สอง เชิงอันดับที่: ที่สอง, รอง ตัวคูณ: สองเท่า เชิงรวบรวม: คู่ เศษส่วน (⅟…): ครึ่ง, ซีก | ||
ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩁᩬᨦ (รอง), ภาษาอีสาน ฮอง, ภาษาลาว ຮອງ (ฮอง), ภาษาไทใหญ่ ႁွင်း (ห๊อ̂ง), ภาษาไทลื้อ ᦣᦸᧂ (ฮอ̂ง), ภาษาอาหม 𑜍𑜨𑜂𑜫 (รอ̂ง์), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง rongz (รอง-ปูไว้ที่ใต้ รองรับไว้)
คำกริยา
[แก้ไข]รอง (คำอาการนาม การรอง)
- รับรวมของเหลวหรือสิ่งอื่นที่ไหลตกลงมา
- รองน้ำ
- ต้านทานค้ำจุนให้คงอยู่
- รองหัวเข็ม
- หนุนให้สูงขึ้น
- เอาไม้รองโต๊ะรองตู้
- รองรับ
- เอาเบาะรองนั่ง
- เอาผ้ารองมือ
คำคุณศัพท์
[แก้ไข]รอง
- เป็นที่ 2 โดยตำแหน่ง
- รองอธิบดี
- รองอธิการบดี
- ถัดลงมาโดยอายุหรือตำแหน่ง
- ตำแหน่งรองลงมา
- ด้อยกว่า
- เป็นรอง
รากศัพท์ 2
[แก้ไข]คำคุณศัพท์
[แก้ไข]รอง