ร้อง

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩁ᩶ᩬᨦ (ร้อง), ภาษาอีสาน ฮ้อง, ภาษาลาว ຮ້ອງ (ฮ้อง), ภาษาไทลื้อ ᦣᦸᧂᧉ (ฮ้อ̂ง), ภาษาไทใหญ่ ႁွင်ႉ (ห๎อ̂ง), ภาษาอาหม 𑜍𑜨𑜂𑜫 (รอ̂ง์), ภาษาจ้วง rongx

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ร้อง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	rɔ́ɔng
	ราชบัณฑิตยสภา	rong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/rɔːŋ˦˥/

คำกริยา

ร้อง (คำอาการนาม การร้อง)

1. เปล่งเสียงดัง
2. โดยปริยายหมายถึงออกเสียงดังเช่นนั้น

   ฟ้าร้อง

   จักจั่นร้อง

3. (ภาษาปาก) ใช้หมายความว่า ร้องเพลง ร้องไห้ ก็มี แล้วแต่คำแวดล้อมบ่งให้รู้

   เพลงนี้ร้องเป็นไหม

   อย่าร้องให้เสียน้ำตาเลย