บ่ง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี

ภาษาไทย[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ˀboŋᴮ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨷᩫ᩠᩵ᨦ (บ็่ง), ภาษาลาว ບົ່ງ (บ็่ง), ภาษาไทลื้อ ᦷᦢᧂᧈ (โบ่ง), ภาษาไทใหญ่ မူင်ႇ (มู่ง) หรือ ဝူင်ႇ (วู่ง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥩᥒᥱ (ม่อ̂ง) หรือ ᥛᥩᥢᥱ (ม่อ̂น), ภาษาจ้วงแบบหนง mboangq

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์บ่ง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงbòng
ราชบัณฑิตยสภาbong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/boŋ˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา[แก้ไข]

บ่ง (คำอาการนาม การบ่ง)

  1. ชี้, ระบุ, อ้างหรือแสดงให้รู้โดยเจาะจง
    การกระทำของเขาบ่งชัดอยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้กระทำผิด
  2. ใช้ของแหลมแทงที่เนื้อเพื่อเอาหนามเป็นต้นที่ฝังอยู่ในเนื้อหรือหนองออก
    บ่งหนาม
    บ่งหนอง