บ่ง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ˀboŋᴮ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨷᩫ᩠᩵ᨦ (บ็่ง), ภาษาลาว ບົ່ງ (บ็่ง), ภาษาไทลื้อ ᦷᦢᧂᧈ (โบ่ง), ภาษาไทใหญ่ မူင်ႇ (มู่ง) หรือ ဝူင်ႇ (วู่ง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥩᥒᥱ (ม่อ̂ง) หรือ ᥛᥩᥢᥱ (ม่อ̂น), ภาษาจ้วงแบบหนง mboangq
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | บ่ง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bòng |
| ราชบัณฑิตยสภา | bong | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /boŋ˨˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
[แก้ไข]บ่ง (คำอาการนาม การบ่ง)