แหลม

ภาษาไทย

รากศัพท์

จากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰlɛːmᴬ¹, จากภาษาไทดั้งเดิม *ʰleːmᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ແຫຼມ (แหลม), ภาษาไทใหญ่ လႅမ် (แลม), ภาษาไทดำ ꪵꪨꪣ (แหฺลม), ภาษาไทใต้คง ᥘᥦᥛᥴ (แล๋ม), ภาษาจ้วง lem หรือ liem, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง liem; เทียบภาษาไหลดั้งเดิม *tçʰəːm, ภาษาออสโตรนีเซียนดั้งเดิม *Cazem (ซึ่งเป็นรากของภาษามาเลเซีย tajam, ภาษาตากาล็อก matalim)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {เสียงสระสั้น}		แหฺลม	แหฺล็ม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lɛ̌ɛm	lɛ̌m
	ราชบัณฑิตยสภา	laem	laem
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/lɛːm˩˩˦/(สัมผัส)	/lɛm˩˩˦/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์

แหลม (คำอาการนาม ความแหลม)

1. มีปลายเสี้ยมคม

   มีดปลายแหลม

2. ไว, ฉลาด

   ปัญญาแหลม

3. ชำนาญจนรู้ได้ทันทีว่าอะไรจริงอะไรไม่จริงเป็นต้น

   ตาแหลม

4. มีระดับสูง

   เสียงแหลม

5. จัด

   รสหวานแหลม

คำนาม

แหลม

1. แผ่นดินหรือภูเขาที่ยื่นล้ำออกไปในทะเลหรือมหาสมุทร

คำกริยา

แหลม (คำอาการนาม การแหลม)

1. ล่วงล้ำ