เสี้ยม

ดูเพิ่ม: เสียม

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *siəmꟲ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈ᩠ᨿ᩶ᨾ (สย้ม), ภาษาเขิน ᩈ᩠ᨿ᩶ᨾ (สย้ม), ภาษาลาว ສ້ຽມ (ส้ย̂ม), ภาษาไทลื้อ ᦵᦉᧄᧉ (เส้ม), ภาษาไทใหญ่ သဵမ်ႈ (เส้ม), ภาษาไทใต้คง ᥔᥥᥛᥲ (เส้ม), ภาษาพ่าเก ꩬိမ် (สิม์), ภาษาอาหม *𑜏𑜢𑜉𑜫 (*สิม์), ภาษาจ้วง siemj (เสี้ยม-แหลมมาก)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เซี่ยม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sîiam
	ราชบัณฑิตยสภา	siam
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sia̯m˥˩/(สัมผัส)

คำกริยา

เสี้ยม (คำอาการนาม การเสี้ยม)

1. ทำให้แหลม

   เสี้ยมไม้

2. โดยปริยายหมายความว่า ยุแหย่ให้เขาแตกกันหรือทะเลาะกัน

คำประสม

• เสี้ยมเขาควายให้ชนกัน
• เสี้ยมสอน
• หนามแหลมไม่มีใครเสี้ยม

 

คำคุณศัพท์

เสี้ยม (คำอาการนาม ความเสี้ยม)

1. มีลักษณะค่อนข้างแหลม

   หน้าเสี้ยม

   คางเสี้ยม