แตก

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *p.reːkᴰ (“แตก; ระเบิด”); เทียบภาษาจีนเก่า 爆 (OC *proːwɢs, *poːwɢ, *proːwɢ, “ระเบิด”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ແຕກ (แตก), ภาษาไทลื้อ ᦶᦎᧅ (แตก), ภาษาไทใหญ่ တႅၵ်ႇ (แต่ก), ภาษาไทดำ ꪵꪔꪀ (แตก), ภาษาอาหม 𑜄𑜢𑜀𑜫 (ติก์)，ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง pek， ภาษาจ้วง dek

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		แตก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtɛ̀ɛk
	ราชบัณฑิตยสภา	taek
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tɛːk̚˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา

แตก (คำอาการนาม การแตก)

1. แยกออกจากส่วนรวม

   แก้วแตก

   ชามแตก

2. ทำให้แยกออกจากส่วนรวม

   แตกสามัคคี

   แตกหมู่คณะ

3. คุมหรือควบคุมไว้ไม่อยู่

   แตกฝูง

   ไฟธาตุแตก

   ใจแตก

   ตบะแตก

4. ปะทุ

   ถ่านแตก

5. ผลิ

   แตกกิ่งก้าน

   แตกใบอ่อน

   แตกหน่อ

6. ไหลออกมาเอง

   เหงื่อแตก

   ฉี่แตก

   ขี้แตก

7. มีรอยแยก, แยกออกเป็นรอย

   กำแพงแตก

   หน้าขนมแตก

8. (ภาษาปาก) น้ำอสุจิหลั่ง
9. (ภาษาปาก, video games) ตาย, แพ้ (มักใช้ในความหมายวิดีโอเกม)

คำเกี่ยวข้อง

คอแตก ใจแตก

ตบะแตก เสียงแตก

คำกริยาวิเศษณ์

แตก

1. ที่อ่านหนังสือออกคล่อง

   อ่านหนังสือแตก

คำคุณศัพท์

แตก

1. ที่มีเสียงห้าวเมื่อเริ่มเป็นหนุ่ม

   เสียงแตก

   เสียงแตกหนุ่ม