บึ้ง

ดูเพิ่ม: บง, บัง, บั้ง, บึง, บุง, บุ้ง, และ บ่ง

ภาษาไทย

บึ้ง (Haplopelma albostriatum)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บึ้ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bʉ̂ng
	ราชบัณฑิตยสภา	bueng
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/bɯŋ˥˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาเขมร ពីង (พีง) (ในคำ ពីងពាង (พีงพาง), រពីង (รพีง), และ ហុរពីង (หุรพีง)), จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *ɓiŋ ~ *ɓiiŋ ~ *ɓiəŋ ~ *ɓuŋ ~ *ɓhiŋ ~ *ɓhiəŋ (“แมงมุม”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน บึ้ง, ภาษาลาว ບຶ້ງ (บึ้ง)

คำนาม

บึ้ง (คำลักษณนาม ตัว)

1. ชื่อแมงมุมขนาดใหญ่หลายชนิด หลายสกุล ในวงศ์ Theraphosidae ลำตัวยาวมากกว่า 3 เซนติเมตรขึ้นไป สีดำหรือน้ำตาลแก่ ไม่ชักใยดักสัตว์ มีขนดกหนาสีเดียวกัน ขุดรูอยู่ตามพื้นดิน คอยจับสัตว์เล็ก ๆ กิน ชนิดที่พบบ่อยและนิยมนำมารับประทาน เช่น ชนิด Haplopelma albostriatum (Simon) พบมากที่ภาคกลางและภาคตะวันออก ชนิด H. minax (Thorell) พบมากที่ภาคเหนือ ภาคตะวันตก และภาคใต้

รากศัพท์ 2

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບຶ້ງ (บึ้ง), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง mbwngj (บึ้ง, “หน้าอยากร้องไห้”)

คำคุณศัพท์

บึ้ง

1. อาการที่หน้าตาไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส

ภาษาอีสาน

คำนาม

บึ้ง

1. แมงมุมขนาดใหญ่