เสียง

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) สยง

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 聲 (MC ɕiᴇŋ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง), ภาษาลาว ສຽງ (สย͢ง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦉᧂ (เสง), ภาษาไทดำ ꪎꪸꪉ (สย͢ง), ภาษาไทใหญ่ သဵင် (เสง), ภาษาไทใต้คง ᥔᥥᥒᥴ (เส๋ง), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜂𑜫 (สิง์); เกี่ยวข้องกับ สำเนียง

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เสียง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sǐiang
	ราชบัณฑิตยสภา	siang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sia̯ŋ˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

เสียง (คำลักษณนาม เสียง)

1. สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยหู

   เสียงฟ้าร้อง

   เสียงเพลง

   เสียงพูด

2. ความเห็น

   เรื่องนี้ฉันไม่ออกเสียง

3. ความนิยม

   คนนี้เสียงดี มีหวังได้รับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

4. คะแนนเสียง

   ลงมติกันแล้วเขาชนะเพราะได้เสียงข้างมาก

ดูเพิ่ม

• สำเนียง

ภาษาคำเมือง

คำนาม

เสียง (ต้องการถอดอักษร)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง)