เสียง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: เสี่ยง และ เสี้ยง

ภาษาไทย[แก้ไข]

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *siəŋᴬ¹ (Jonsson, 1991), จากภาษาจีนยุคกลาง (MC syeng)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง), ภาษาลาว ສຽງ (สย̂ง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦉᧂ (เสง), ภาษาไทดำ ꪎꪸꪉ (สย̂ง), ภาษาไทขาว ꪎꪸꪉ, ภาษาไทใหญ่ သဵင် (เสง), ภาษาไทใต้คง ᥔᥥᥒᥴ (เส๋ง), ภาษาอ่ายตน ꩬိင် (สิง์), ภาษาพ่าเก ꩬိင် (สิง์), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜂𑜫 (สิง์); เกี่ยวข้องกับ สำเนียง

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์เสียง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงsǐiang
ราชบัณฑิตยสภาsiang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/sia̯ŋ˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

เสียง (คำลักษณนาม เสียง)

  1. สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยหู
    เสียงฟ้าร้อง
    เสียงเพลง
    เสียงพูด
  2. ความเห็น
    เรื่องนี้ฉันไม่ออกเสียง
  3. ความนิยม
    คนนี้เสียงดี มีหวังได้รับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร
  4. คะแนนเสียง
    ลงมติกันแล้วเขาชนะเพราะได้เสียงข้างมาก

ดูเพิ่ม[แก้ไข]

อ้างอิง[แก้ไข]

  1. Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.

ภาษาคำเมือง[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

เสียง

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง)