เสียง

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ไปยังการนำทาง ไปยังการค้นหา

ภาษาไทย[แก้ไข]

รูปแบบอื่น[แก้ไข]

รากศัพท์[แก้ไข]

ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง (MC ɕiᴇŋ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง), ภาษาลาว ສຽງ (สย͢ง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦉᧂ (เสง), ภาษาไทดำ ꪎꪸꪉ (สย͢ง), ภาษาไทใหญ่ သဵင် (เสง), ภาษาไทใต้คง ᥔᥥᥒᥴ (เส๋ง), ภาษาอาหม 𑜏𑜢𑜂𑜫 (สิง์); เกี่ยวข้องกับ สำเนียง

การออกเสียง[แก้ไข]

การแบ่งพยางค์เสียง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงsǐiang
ราชบัณฑิตยสภาsiang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/sia̯ŋ˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม[แก้ไข]

เสียง (คำลักษณนาม เสียง)

  1. สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยหู
    เสียงฟ้าร้อง
    เสียงเพลง
    เสียงพูด
  2. ความเห็น
    เรื่องนี้ฉันไม่ออกเสียง
  3. ความนิยม
    คนนี้เสียงดี มีหวังได้รับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร
  4. คะแนนเสียง
    ลงมติกันแล้วเขาชนะเพราะได้เสียงข้างมาก

ดูเพิ่ม[แก้ไข]

ภาษาคำเมือง[แก้ไข]

คำนาม[แก้ไข]

เสียง (ต้องการถอดอักษร)

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᩈ᩠ᨿᨦ (สยง)