สุก

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		สุก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sùk
	ราชบัณฑิตยสภา	suk
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/suk̚˨˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ศุกร์ สุกข์ สุข

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 熟 (MC dzyuwk); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສຸກ (สุก), ภาษาไทใหญ่ သုၵ်း (สุ๊ก), ภาษาอาหม 𑜏𑜤𑜀𑜫 (สุก์), ภาษาจ้วง sug; เทียบภาษาสุ่ย sog, ภาษาไหลดั้งเดิม *sʰɯːk

คำกริยา

สุก (คำอาการนาม การสุก หรือ ความสุก)

1. พ้นจากห่าม

   ผลไม้สุก

2. เปลี่ยนสภาพจากดิบด้วยกรรมวิธีต่าง ๆ อย่างต้ม ผัด ย่าง เป็นต้น

   ต้มไก่สุกแล้ว

   ย่างเนื้อให้สุก

3. ถึงระยะที่ได้ที่หรือแก่จัดแล้ว

   ข้าวในนาสุกเกี่ยวได้แล้ว

   ฝีสุกจนแตก

   ต้อสุกผ่าได้แล้ว

4. โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น

   ร้อนจนเนื้อตัวจะสุกแล้ว

   ถูกเขาต้มจนสุก

5. เรียกชายที่บวชเป็นพระภิกษุและสึกแล้วว่า คนสุก
6. ปลั่งเป็นมันแวววาว

   ทองเนื้อสุกดี

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากภาษาบาลี สุก (“นกแก้ว”); เทียบภาษาสันสกฤต शुक (ศุก, “นกแก้ว”)

คำนาม

สุก

1. นกแก้ว, นกแขกเต้า

รากศัพท์ 3

คำกริยา

สุก (คำอาการนาม การสุก)

1. เดินจบพ้นกระดานไปแล้ว (ใช้แก่การเล่นดวด)

รากศัพท์ 4

ยืมมาจากภาษาบาลี สุกฺก (“ขาว, สว่าง”); เทียบภาษาสันสกฤต शुक्र (ศุกฺร, “ขาว, สว่าง”)

รูปแบบอื่น

• (ล้าสมัย) สุกก

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		[เสียงสมาส] สุก-กะ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sùk-gà-
	ราชบัณฑิตยสภา	suk-ka-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/suk̚˨˩.ka˨˩./

คำคุณศัพท์

สุก

1. ขาว, สว่าง, สะอาด, ดี

   สุกธรรม